Gerelateerd
Bekijk ook onze andere stories!
Vorig jaar met kerst kreeg ik een kaart die ik me de rest van mijn leven zal blijven herinneren. Niet om wat voor kaart het was, of om wat er in de kaart geschreven stond, maar om wat er op de envelop stond: Mijn naam. Mijn eigen naam, mijn gekozen naam, die helemaal bij mij past en van mij is. In het handschrift van mijn moeder.
Negen jaar geleden, toen ik 22 was, liep ik iemand tegen het lijf die zich aan me voorstelde met naam en… voornaamwoorden? Ik begreep toen niet meteen wat dat betekende en googelde thuis. Toen vond ik informatie over genderidentiteit en nonbinariteit. Dit was nieuw, maar voelde toch ook bekend; ik voelde me mijn hele leven al nooit helemaal ‘normaal’, maar kon nooit de vinger op de zere plek leggen. Maar dit was het dus. Wat anderen schreven over nonbinair zijn, over je niet helemaal mannelijk noch vrouwelijk voelen, dat voelde ik ook.
Experimenteren, leren en uitproberen
In het begin was dit een geheim, dat ik alleen met een paar hele goede vrienden durfde te delen. Het was een tijd van twijfel en onzekerheid, maar ook van experimenteren, leren en uitproberen. Ik vroeg aan mijn vrienden of ze over me wilden praten met andere voornaamwoorden (hen/hun en die/diens), of ze me bij een andere naam wilden noemen. Zo kon ik in een veilige omgeving aanvoelen wat goed paste.
Identiteit laten zien op werk
Daarna kwam er een moment waarop ik moest beslissen of ik mijn volledige identiteit kon laten zien op mijn werk. Als (gast)docent had ik de verantwoordelijkheid om een veilige en inclusieve omgeving te creëren voor mijn leerlingen. Het was een uitdaging om mijn nonbinaire identiteit met mijn collega’s en leerlingen te delen, maar ik wist dat het belangrijk was om zichtbaar te zijn voor degenen die ook op zoek waren naar rolmodellen. Ik stuitte wel op onbegrip, en soms zelfs weerstand, maar kreeg ook steun. En, nog belangrijker; leerlingen die zelf queer (of questioning) zijn, deelden hun blijdschap over het zien van een volwassen nonbinair persoon, wat voor hen een inspiratiebron was.
Omdat ik merkte dat ik op veel meer steun dan weerstand kon rekenen in de meeste van mijn omgevingen, durfde ik het uiteindelijk aan om het gesprek met mijn moeder te voeren. Dat werd na de zomervakantie, in de auto. Ik herinner me de spanning en de angst, omdat ik niet wist hoe ze zou reageren. Ja, mijn moeder houdt van me, maar zou dit tóch het moment kunnen zijn waarop ze zegt ‘nu ben je ons kind niet meer’? Ik ken teveel van die horrorverhalen om die angst niet te voelen.
Aan mijn moeder vertellen
Ik reed, en keek naar de weg. Haar niet recht aan hoeven kijken hielp me wel het gemakkelijker te vertellen. Het kwam niet vollédig als een schok voor haar (ze had me natuurlijk ook wel mijn genderexpressie zien veranderen over de jaren), maar de eerste vragen die ze stelde waren de vragen die ik mezelf ook al de afgelopen zes jaar gesteld had: Ben ik dan geen trans man? Wat betekent nonbinair dan precies? Weet ik het wel zeker? Maar haar uiteindelijke reactie was een van de meest bevrijdende momenten in mijn leven: “Ik zal je altijd steunen, wat je ook besluit en wie je ook bent.”
Kerstviering
Met kerst dat jaar vertelde ik het aan de rest van de familie. Dat was ook nog wel even spannend, maar al een stuk minder. Het was eerst even helemaal stil… Totdat mijn jongste broer zei “dankjewel dat je dit met ons wil delen.” Dat was heel fijn. Mijn broertjes en mijn vader proberen nu ook om me respectievelijk hun ‘sibling’ en ‘kind’ te noemen en ook al gaat dat nog niet altijd even goed, ze proberen het in ieder geval.
Met kerst twee jaar later, kreeg ik dus die kerstkaart. Een klein gebaar met een diepgaande betekenis. Mijn naam stond erop, niet als een vreemde, maar als hun kind, zoals ik echt ben. Het was een teken dat ze mijn identiteit niet alleen accepteren, maar vieren.